Wasbeerhond

Latijnse benaming: Nyctereutes procyonoides

Kenmerken wasbeerhond

De wasbeerhond, ook bekend als de marterhond, is een wilde hond van 50 tot 70 cm lang met een gedrongen lijf en korte poten. Vanwege de brede kop en het donkerbruine tot zwarte masker rond de ogen vertoont de wasbeerhond gelijkenissen met de wasbeer. Het is echter geen familie van elkaar. De langharige vacht van een wasbeerhond is beige-bruinachtig van kleur met zwarte vlekken op de rug en de flanken.

De wasbeerhond leeft voornamelijk in bossen nabij rivierdalen, in landbouwgebieden, buitenwijken en nabij meren. Overdag schuilt de wasbeerhond in holle bomen, struikgewas, in eigen gegraven holen of in burchten van andere dieren, zoals een vos of een das. In de schemering en ’s nachts gaat de wasbeerhond op zoek naar voedsel. Hij eet dan eieren, jonge vogels, kleine knaagdieren, vissen, kikkers en insecten, maar ook wortels, bessen, eikels en noten.

Veroorzaakte schade en overlast

De wasbeerhond komt van oorsprong uit Azië. In de jaren ’30 zijn er wasbeerhonden ontsnapt uit pelsdierfokkerijen en in de jaren ’50 werden er in Rusland expres wasbeerhonden uitgezet voor de jacht. Sinds 1981 komen wasbeerhonden in Nederland voor. De laatste jaren komen we ze ook steeds meer tegen in Fryslân. 

De wasbeerhond is een exoot en geniet geen bescherming van de Nederlandse wet. Exoten zijn niet wenselijk in de Nederlandse natuur, omdat ze het ecosysteem in een gebied compleet kunnen verstoren, met alle gevolgen van dien voor de diersoorten die wel van nature in Nederland voorkomen. In het geval van de wasbeerhond zijn er extra risico’s ten aanzien van ziektes en parasieten, ook voor mensen. We hebben het dan met name over het risico op lintworm en vossenlintworm.